წკაპ.... წკუპ.......
წკაპ.... წკუპ...............
როგორ შემიყვარდა წვიმა, სისველე, წყალი................
ნუთუ ვერავინ გრძნობს, როგორი სისასტიკით ზანზარებს დედამიწა..
სადღაც შორს, უკიდეგანო ოკიანის იქით ჩერდება დრო..
რომ არა ამხელა სიყვარული არც საკუთარი ოკიანე მექნებოდა და ვერც დროს შევაჩერებდი.
იქ ერთი შეხედვით სრული ქაოსია, მაგრამ თან აუტანელი სიმშვიდე და სიჩუმე.
ჩერდება დრო , ტირის მზე , იცინის ოკიანე ....
შებინდებისას წყალი ფერს კარგავს და სულის ამაფორიაქებელ ხმას გამოსცემს,
არა ქაოსურს, არა წყნარს .... სხვანაირს .... ლამაზს ........
მიყვარს იქაურობა...
ვიჯექი და ვფიქრობდი რაზე შეიძლებოდა მეფიქრა...
ფანჯარაში გავიხედე... გარეთ წვიმდა.......
წკაპ.... წკუპ.......
წკაპ.... წკუპ.............................
უსაზღვროდ მყვარებია წვიმა.....
კიდევ რა შევჭამო რომ გავხდე???
ზიზღი ... სიძულვილი... სიყვარული...
მეშინია ამ ყველაფრის დაწერა რასაც ვგრძნობ, საკუთარ თავთანაც კი არ ვამხელ ამ გრძნობებს.საშინელებაა...
ამ უღმერთობაში, ათასი საოცარი ფრაზის მოლოდინში უამრავ საზიზღარ სიტყვასთან მიწევს შერკინება.
საკუთარ თავთან ბრძოლა ყველაზე რთულია....
უამრავი .........
ლამაზი.......
სათუთი............
ბრჭყვიალა ....................
მელოდიური გრძნობა ბობოქრობს ჩემში ......
ავსებს და ანადგურებს აქაურობას .....
უსაზღვროდ მყვარებია წვიმა.................
წკაპ წკუპ......................
0 comments:
Post a Comment